Twee generaties met één missie: zorgen voor patiënten met nierziekten
Rosina en Elise zijn niet alleen aan elkaar verbonden als moeder en dochter, maar ook in hun werk. Waar Rosina patiënten ontvangt op de polikliniek nefrologie, komen diezelfde patiënten later vaak bij Elise terecht op de dialyseafdeling. Samen vormen ze zo een belangrijke schakel in de zorg voor patiënten met nierziekten.
Rosina werkt al 46 jaar in ons ziekenhuis. Op de poli nefrologie is zij vaak het eerste aanspreekpunt. “Soms zijn patiënten gespannen als ze bij mij aan de balie komen. Met een vriendelijk ontvangst of een geruststellende opmerking probeer ik hen op hun gemak te stellen.”
Als de nieren slechter gaan werken, gaat de patiënt naar de nierfalenpoli. Kan een transplantatie niet op korte termijn plaatsvinden, dan start hemodialyse. Elise, al 3,5 jaar dialyse-assistent: “Ik sluit patiënten aan op de dialysemachine die verbonden is met de kunstnier om het bloed te reinigen. Zo kunnen patiënten met een slechte nierfunctie verder leven, én bouw je een bijzondere band met hen op.”
Moeder en dochter op de werkvloer
Rosina en Elise zoeken elkaar op het werk niet bewust op, maar hun paden kruisen vaak. Rosina: “Soms breng ik een bloeddrukmeter naar de dialyse. Dan kom ik Elise tegen. We groeten elkaar kort en als het rustig is kletsen we even.” Elise: “Samen lunchen is helaas nog niet gelukt. Wel gaan we elk jaar met elkaar naar de kerstmarkt.”
Ook thuis gaat het werk soms door. Rosina: “We hebben het bijvoorbeeld over onze werkdag of hoe ons teamuitje is geweest.” Elise: “Dezelfde nefrologen gaan met de uitjes van beide afdelingen mee.” Praktisch helpen ze elkaar ook. Elise: “Als ik iets vergeet, bel ik mijn moeder. Zij start één uur later met haar werkdag. Dan brengt ze het mee op de fiets.” Rosina: “En als ik iets zwaars heb, neemt Elise het mee in de auto naar huis. Handig hoor, zo’n dochter in hetzelfde ziekenhuis.” Collega’s reageren vaak verbaasd. Elise: “Dan hoor je ineens: ‘Is dat jouw moeder?!’ Daar moeten we altijd om lachen.”
Elise
Dan hoor je ineens: ‘Is dat jouw moeder?!’ Daar moeten we altijd om lachen.
Rosina
Samen werken we aan een betere kwaliteit van leven voor ernstig zieke mensen. Hoe mooi is dat?
Trots en toekomst
Rosina geniet nog altijd van haar werk. “Ik geef graag mijn kennis door aan jongere collega’s.” Over vier jaar gaat ze met pensioen. “Dat Elise hier nu ook werkt, en zelfs bij hetzelfde specialisme, maakt me trots.” Elise: “Ik wil graag doorgroeien tot dialyseverpleegkundige. Het verschil dat je maakt in de kwaliteit van iemands leven en de band die je opbouwt, dat motiveert mij elke dag.”
Samen sterk
Patiënten komen vaak eerst bij de poli en later bij de dialyse. Zo zien ze vaak zowel moeder als dochter in hun zorgtraject. Elise: “Ik vind het heel bijzonder dat je mensen kunt helpen om te blijven leven met een kunstnier en dat je er voor hen kunt zijn.” Rosina: “Op de polikliniek help ik mensen aan het begin van hun nierbehandeling, en Elise helpt hen tijdens de behandeling. Samen werken we aan een betere kwaliteit van leven voor ernstig zieke mensen. Hoe mooi is dat?”
Buiten het werk delen Rosina en Elise ook plezier. Ze gaan graag samen naar de kerk, luisteren naar oude muziek en maken elk jaar een vakantie met het gezin. Zo blijft hun band sterk, binnen en buiten het ziekenhuis.