Bij de familie Hoekstra zit de zorg in het bloed. Moeder Natasja en dochter Nienke werken allebei in ons ziekenhuis. De één als laborante op afdeling radiologie, de ander als leerling op verpleegafdeling C3. Twee vrouwen met hetzelfde hart voor mensen, thuis en hun werk.
Moeder en dochter, collega’s in de zorg, en elkaars grootste voorbeeld. Natasja en Nienke delen meer dan alleen een achternaam. Thuis praten ze over hun werk, lachen ze om herkenbare situaties en weten ze zonder woorden wat de ander voelt.
“Nienke is lief en zorgzaam en toont altijd oprechte interesse in anderen,” zegt Natasja trots. “Ze is een warme persoonlijkheid, dat merk ik ook in hoe ze met patiënten omgaat.”
Nienke glimlacht: “Mama is de liefste moeder die er is. Een sterke vrouw. En een mooie vrouw, ook al weet ze dat zelf niet. Ze staat altijd klaar voor anderen. Ze is mijn voorbeeld.”
Dezelfde waarden, een ander tempo
De twee lijken op elkaar, al verschillen ze ook. “We hebben dezelfde normen en waarden,” vertelt Natasja. “Maar Nienke is wat chaotischer en ik oordeel soms te snel.” Ze lacht. “Ik kan weleens een opmerking maken over hoe iemand eruitziet. Nienke laat iedereen zijn zoals die is.”
Dat Nienke in de zorg zou gaan werken, was lang geen vanzelfsprekendheid. Ze koos eerst voor de opleiding integrale veiligheid. “Ik dacht: de zorg, dat is niets voor mij. Maar misschien zat het er onbewust altijd al in. Ik kreeg er thuis natuurlijk veel van mee.”
De zorg in het bloed
Dat klopt, want vader Jan werkte vroeger ook in de zorg. Als verpleegkundige in het Dijkzigt ziekenhuis, waar hij en Natasja elkaar ontmoetten. Inmiddels werkt hij bij de politie. Nienke’s keuze voor de zorg kwam voor haar ouders onverwacht, maar was niet onlogisch. “We waren verbaasd,” zegt Natasja. “Ze had het er nooit over gehad, maar het past zó goed bij haar. Ja, ik ben trots.”
Zowel haar vader als haar moeder hebben kanker gehad. “Ik geloof niet dat dat mijn keuze voor de zorg heeft beïnvloed”, zegt Nienke. “Maar die ervaring heeft onze betrokkenheid bij patiënten wel verdiept. “We kunnen ons beter inleven,” zegt Natasja. Nienke vult aan: “Wij willen mensen beter zien worden.”
Door Nienke begrijp ik beter hoe verpleegkundigen werken. Dat helpt mij weer in mijn eigen werk.
Werk en thuis
Thuis praten ze vaak over hun werk. Soms serieus, soms luchtig. “We roddelen weleens over artsen,” zegt Natasja met een knipoog. Ze zien elkaar niet vaak in het ziekenhuis, hun diensten lopen zelden gelijk. “We rijden nooit samen,” zegt Nienke. “Maar als we vrij zijn, kijken we graag series, koken of wandelen we samen.”
Ze leren van elkaar, ook professioneel. Natasja: “Door Nienke begrijp ik beter hoe verpleegkundigen werken. Dat helpt mij weer in mijn eigen werk.” Nienke: “Van mama leer ik veel over ziektebeelden en hoe je rustig blijft in spannende situaties.”
Begrip en trots
Zouden ze naaste collega’s kunnen zijn? “Zeker,” zeggen ze tegelijk. “We zouden prima naast elkaar kunnen werken.” Een dagje ruilen lijkt ze ook leuk. “Dat zou goed zijn voor iedereen in het ziekenhuis,” zegt Natasja. “Voor meer begrip tussen afdelingen.” Wat overheerst, is trots en wederzijds respect. Of ze nu praten over hun werk of samen een serie kijken: de zorg verbindt hen, op de werkvloer en thuis.